Later dan verwacht......

Lieve mensen,

Hoewel ik het idee had om iedere twee weken een blog te schrijven kan ik inmiddels wel zeggen dat me dat niet helemaal gelukt is. Ik geniet ontzettend van mijn tijd hier in Osnabrück. Ik heb heel veel lieve mensen om me heen en ik heb ook nog eens een topbaan. Tenminste voor mij is het een topbaan. Ik hoor veel ooggetuigen verhalen, ontmoet inspirerende mensen, krijg motiverende feedback en reacties en geniet van rust in mijn eigen kamertje. Als ik tenminste in mijn kamertje ben.
Zoals de meeste van jullie weten ben ik 10 dagen in Amersfoort geweest met het Theaterproject de Rozentuin. In 10 dagen tijd hebben we onze verzamelde verhalen omgezet in een indrukwekkend, modern toneelstuk. Ik heb wat foto's bijgevoegd om een indruk te geven. En via deze link vinden jullie allemaal een prachtige recensie: http://www.eempodium.nl/amersfoort/totaaltheater-de-rozentuin-ontroert/
Ik ben super trots op dit project. En dan vooral op alle mensen die dit succes hebben mogelijk gemaakt. In 10 dagen van ervaringen naar theater met muziek, dans, film, zang en niet alleen op een podium. Het buiten gedeelte was misschien nog wel indrukwekkender dan het stuk zelf.

Na mijn 10 dagen Amersfoort ben ik zondagochtend vroeg vertrokken naar mijn eerste EVS (European Volunteer Service). Hoewel ik wat toe was aan een plekje van mezelf had deze seminar een vrij vreemde aanvang. Ik ben een dag later aangekomen dan de andere deelnemers en in praktijk betekent dat eigenlijk dat je geen enkele keus meer hebt en dat je alleen maar mee kunt liften in het groepsproces als je alles over je heen laat komen. Dus dat doe ik dan ook maar, zo braaf en meegaand als ik ben natuurlijk. Dus een van de twee leiders neemt me mee naar de eetzaal en zegt tegen de groep: "dit is Patricia." Iedereen kijkt wat verbaasd op en een aantal zwaaien erbij. Zo sociaal als ik ben zeg ik wat terug en zwaai snel. En zodra ik mijn handen opsteek, kijkt iedereen me nog verbaasder aan. En hoewel ik geen idee had wat er speelde heb ik toch maar eerst mijn spullen naar mijn kamer gebracht. Een van de meiden nam me mee naar boven om mijn kamer te laten zien. Ik werd netjes naar een 2-persoonskamer gebracht. Ik vroeg me af of ik hier alleen zou slapen dus dit moest ik natuurlijk ook vragen. Mijn 'gastvrouw' keek me wat verlegen aan en uiteindelijk kwam daar dan de vraag: "Ik wil je niet beledigen en ik heb nogal een rare vraag, ben je toevallig gehandicapt ofzo?" Wat bleek nou achteraf; de groep was voorbereid op iemand zonder onderarmen. Dus zodra ik begon te zwaaien dachten zij dat ik mijn aangekondigde assistent was. Toen de lucht geklaard was en de pauze van 2,5 uur eindelijk voorbij begon mijn seminar. Wat voor mij een herhaling zonder einde leek te worden.
Maar nu de seminar erop zit en ik weer 2 dagen heerlijk op mijn eigen bedje zit en in mijn eigen bedje slaap hier in Osnabrück zie ik wel in dat ik misschien veel meer uit mijn toekomst kan halen dan ik vooraf wist. En oh, daar heb ik echt heel veel zin in.

Komende week ga ik even een weekje normaal werken en vanaf vrijdagavond is de Theatergroep hier in Osnabrück weer bij elkaar. Want zondag, maandag en dinsdag hopen wij weer 6 fantastische voorstellingen neer te gaan zetten.
Vergeten jullie niet om mij berichtje te sturen!

Groetjes XX Patricia